De laatste dagen heb ik het druk met luisteren naar muziek voor ieders oor. Maar de ondertoon van mijn eigen ikzijn is niet, zo het moet zijn, dus alles komt erg binnen. De teksten zijn zo fascinerend en brengen nogal wat teweeg. Even niks meer beluisteren en naar mezelf luisteren is nu geboden. Muziek is één van de meest ontroerende dingen in m’n leven. Het rare is, I Love Hard Rock, o.a. Queen en meer van dergelijke bands, maar daarnaast ben ik één en al oor voor andere teksten, waar ik op dit moment wat aan heb.
En dan ineens...Fado-zang. Ik versta er geen jota van en toch....het raakt me, de stem, de muziek en Portugal. In ‘t verleden gingen we ieder jaar naar Portugal voor Anne z’n genezing. Genezen was niet het woord, maar de leefomstandigheden, de temperatuur, het volk, dat alles werkte mee. Zang van Amalia Rodrigues, om helemaal bij weg te zwijmelen. Helaas is ze niet meer onder ons, maar een goeie Nederlandse vervangster is Nynke Laverman. Een rasechte Friezin. Foto van haar boven het geschrevene.
Toen we in Portugal verbleven, was ik degene die heimwee had naar de kinderen en kleinkinderen, maar toch probeerden we ieder jaar er heen te gaan.
Inmiddels is het al weer jaren geleden. Gezondheid en ouderdom houden ons tegen.
èFVé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten