Gisteren ging ik met een ex-buurvrouw naar deze film. Mooie plaatsen en een film, zooooo mooi. Wat hebben wij genoten. De plaats Istanbul met al z’n drukte en dan de poezen/katten die er tussendoor wandelen en hun aandacht eisen. Prachtig.
En wat schetst m’n verbazing? Mannen in de hoofdrol, zo mag ik het wel noemen. Zij zorgen voor de katten en zijn met hun forse voorkomens een schril contrast met die kleine jonge geboren katjes. Zelfs als er eentje er beroerd aan toe is, zie je de man met zo’n schatje, bijna dood, naar de dierenarts reizen. Eén hand vol poes, meer was het niet en dan die tere blik van zo’n forse man. Ik zal dat nooit vergeten.
Natuurlijk spelen ook de dames een rol, maar de heren spelen duidelijk de hoofdrol. Ze voeren de katten op verscheidene plekken in de stad met afval van vis en vlees van de slager. De katten zitten al te wachten op bepaalde tijden. Prachtig.....
Dan de verschillende katten, ieder met hun eigen natuur en willetje. Iedere dag afhankelijk van de mens rondom hen en met hun intelligente kopjes en karakters lukt het in de meeste gevallen en anders is er een dief geboren.
Moederpoezen, die het gekregen voedsel naar hun jongen vervoeren in de spelonken en catacomben van Istanbul.
Maar...mijn mening is wel, als men ze allen in stand willen houden, de katten hen straks de baas worden. Dat is mijn simpele mening. De film was geweldig. Vooral de grote mannen met hun zuivere harten. Ze stalen de mijne, maar ook de katten/poezen en jonkies, ze zijn in de film erg vertederend. Een film naar mijn hart.
eFVe
Je verhaal ontroert mij, zie veel dierenleed hier, maar het is een troost te weten dat vele mensen zich het lot van dieren aan trekken.
BeantwoordenVerwijderen