Ziekjes

 

Al een paar dagen produceer ik de meest afgrijselijke afval. Het bevalt me slecht en zou graag zien, dat het eind in zicht is. Het lijkt een herhaling van een poos terug.

Alle gaten in m’n hoofd lekken, de één wat meer dan de andere, maar....het mag stoppen voor mij. Aan de zwaarte van m’n hoofd voelend is het nog niet voorbij. En was dat dan maar alles. Rug en andere lichaamsdelen doen pijn bij overmatige bewegingen. M’n oefeningen, ooit door de Fysio bepaald, ik doe ze niet. M’n bloeddruk zal stijgen en daar pas ik voor.

Wat een geklaag en gezeur, ik beloof, zodra het over is, spring ik weer gaten in de lucht, doe drie maal daags m’n oefeningen en hang de vlag uit, de productie moet een keer stoppen, ook al zijn de kleuren het aanzien waard, ze kunnen voor mij gestolen worden. Griezelen en huiveren is het nu.

Vergeef het me maar, ik ben een stuk ongeduld van de bovenste orde. Ik zal m’n leven beteren, maar nu even niet. Misschien zwemfitness in warm water, dat zou kunnen helpen? We zullen het zien en beleven, maar het produceren moet eerst stoppen.

Maar....eigenlijk ben ik m’n husband trouw. Hij hoest en proest en snuit. Is het niet geweldig, zo’n trouwe echtgenote te bezitten? In alles ga ik mee.

eFVe

PaaRsen

 

Mijn lievelingskleur, dus een nieuwe benaming.....PaaRsen.

Voor iedereen die zich verbonden voelt:

Vrolijk PaaRsen.

eFVe

Brei je blij

Deze handwerkdames, allen in Australië, waren echt aan het HANDwerken. Er kwam geen breipen aan te pas. Mag ik hen vandaag even in het zonnetje zetten? Hand/arm-breien wordt het genoemd.

Onze nicht, mijn vriendin, staat in de bovenste rij, derde van links en zij is een handwerk-juf in de dop of uit de dop? Hoe gaat het gezegde ook weer?

Deze keer heeft ze iets bijgeleerd en ik voel me geroepen er ook iets aan te gaan doen, want werkelijk, die sjaals vind ik uit de kunst.

Ik denk....in Nederland zijn er vast ook mensen, die deze kunst zich eigen hebben gemaakt. Ik ga er ook mee aan de slag.

Bedankt Greet. 

I love you.

XXX eFVe

De tweede stofzuiger

 

 

Eentje voor boven. Nu slepen we de stofzuiger van beneden naar boven, maar eindelijk geef ik toe, het wordt te zwaar en zodoende wordt er boven minder vaak gezogen.

Dus op naar de winkel. Eerst Google afgestruind en .... gevonden. Blokker had de juiste, maar aangezien wij als oude mensjes niet per Internet willen/kunnen betalen, zullen we het via de winkel doen.

Ik ga eerst even kijken, misschien staat ie daar? Nee dus, maar bestellen is mogelijk. Ik zie ‘m dan niet en besluit eerst te overleggen. Anne krijg ik mee en samen vragen we, of ze ‘m willen bestellen. Niet aan gedacht, dat ik ‘m dan eerst moet betalen. Dat stuit me tegen de borst. Betalen en afwachten hoe en wanneer mijn mooie kleine goedkope stofzuigertje zonder zak aankomt en ik ‘m eindelijk kan zien?

Ik ga niet akkoord, wil graag de stofzuiger bestellen, maar pas betalen, als ie er is. Onmogelijk !!!

“Dan gaat de koop niet door !!”, zeg ik en meen het. Het gaat dus niet door.

We gingen teleurgesteld naar huis en kunnen nergens, ook niet op Google, zo’n mooi, klein stofzuigertje vinden. Alle winkels, die mogelijk eentje zouden kunnen hebben heb ik afgestruind, nee...mooi niet.

Maar....had ik even niet aan Media-Markt gedacht en raad eens wat, daar staat een dergelijk dingetje. Zevenhonderd watt vermogen, zou het genoeg zijn? Vast wel, wat doen we boven, hoe stoffig zal het worden?

In afwachting van hoe het verder gaat, ik heb er zin in/aan. De bestelling is gezet.

eFVe

Een habbekrats

 

Ik ben geen verzamelaarster, maar je zou het haast zo kunnen noemen als je m’n kledingkasten bekijkt. Ik kan slecht dingen wegdoen en de maat is al jaren hetzelfde, het gewicht ook. Soms, heel soms leg ik iets apart in de hoop dat er weer een zak binnenkomt waarin je de kleding kunt dumpen. Maar als die te lang duurt, zie ik nog weer kans er iets uit te halen omdat ik dat zo nodig aan moet. Ik vind het dan opnieuw weer zo mooi en ben ook zo zuinig.....

Hoe leer ik dat af? Alles is gekocht voor een habbekrats en sommige dingen zelfs uit de inbrengwinkel, als ik zelf iets daar loos. Helpt dus ook niks.

Ook van mijn 10 jaar oudere zus kreeg ik in ‘t verleden kleding wat haar te klein was. En...geloof me, ook zij kocht alles voor een habbekrats, maar haar kleding was zo mooi. Het duurde even voor ik het aandurfde het te dragen. Ze was toen al een poos geleden gaan hemelen, maar....wat blijkt? Het is me te groot. Of dat niet genoeg betekent om op te ruimen? Nee hoor, m’n oudste zus krijgt eerst nog inzage, misschien is er iets voor haar bij. Wij beiden missen haar zo erg, dan is het moeilijk iets weg te doen, wat zij gedragen had.

Zo doen we dat in onze familie, ook al kostte het maar een habbekrats.

eFVe

Routine afspraak

 

De bloeddruk meten. Vorige keer was ie erg en dan ook erg onrustig met kleine stoornissen met m’n hart. Inmiddels was alles weer rustig en werkt de extra pil goed. Ik wist het, vergat al steeds de bloeddruk te meten. Eerlijk gemeld bij de arts en ook zij was niet ontevreden.

Ze is nog jong bij mij vergeleken. Ik vroeg of ik “je” mocht zeggen, vanwege het verschil in leeftijd. Dat mocht, maar ze zei erbij: “Ik ben niet jong hoor, volgens m’n kinderen ben ik al oud”. Ik herinnerde me gelijk een gezegde van onze dochter toen ik 40 jaar was. “Al die 40+ dames hebben zo’n raar kontje”. Ik zag de arts begrijpend lachen.

Inmiddels is onze dochter zelf al een stuk ouder dan 40, we hebben het er maar niet meer over. Mijn achterste is drastisch veranderd en niet in mijn voordeel. Dat rare kontje is nu overtreffende trap geworden.

Al met al een prima routine-afspraak.

eFVe

Stemmen

 

 

Gisteren was het dan zover. Wij nemen nog snel de papieren door, doe ze in m’n tas en vraag aan Anne of ie z’n bril mee heeft. Alles in orde. Op de fiets dan maar. Vlakbij, maar toch even snel op de fiets.

Niet druk in het stemgebouw, maar eentje voor ons.

Wat sneu, ze mocht niet stemmen. Had geen goeie pas. Nog eentje uit het jaar 0, de 65+ pas. Ik herkende ‘m. Liet mijn pas aan haar zien en volgens haar bezat ze die niet en ook helemaal geen andere pas.

Ja.....hoe kun je haar helpen? De vrijwilligers meldden niks meer en wij waren aan de beurt.

Later dacht ik, met een handtekening op de achterkant had ik het mogen doen? Het vrouwtje ging teleurgesteld naar huis en zei nog: “Ik ben 91 jaar”.

Maar ook al hadden wij alles thuis goed doorgenomen, Anne kon z’n lijst niet goed openen en kwam bij mij in m’n stemhokje. Na wat heen en weer gepraat, vulde hij in, wat ik zei en zag ik de verbaasde vrijwilligers met ogen als schoteltjes zitten. Vol afkeuring.

Ik loop naar hen toe en fluister: “Ouderdom.....”. Ze knikten, nog steeds vol verbazing.

Wij doen onze biljetten in de bussen en verdwijnen naar huis.

Stemmen...het zou simpeler moeten. Met een beetje meer hulp zou dat mensje blij geweest zijn, maar we lieten haar gaan.

eFVe

Naar de Lidl

 

Op m’n e-bike vlieg ik richting de verweg Lidl om daar te halen wat nodig is. Vla deze keer, dat is het belangrijkste. Maar eventueel nog andere dingen die ik tegenkom en die we nodig hebben.

Zo snel als ik op de e-bike ben......geweldig. Ik vlieg er bijna naartoe. Mijn bike bezit grote fietstassen, een vereiste voor boodschappen doen.

Haal wat ik nodig ben, nog een praatje met een andere klant. Als je beiden in de zelfde kast moet zijn, toon je geduld en al gauw komt er dan een gesprekje.

Bij de kassa zet ik m’n te betalen boodschappen op de lopende band en voel tegen m’n achterwerk een soort strelen. Ik schrik, draai me heftig om en....zie, het is zo’n grote mand met een handvat. Waarvan het handvat dus mee beweegt, tegelijk met de boodschappen op de band deponeren. De meneer in kwestie schrikt van mijn reaktie en ik leg hem uit, dat ik als eerste schrok en........zeg ik tegen de bewuste man: “Dit is link werk hoor, tegenwoordig met die * metoo (hekje sluiten) “. Zo sneu, hij krijgt een kleur van hier tot ginder en wat doe ik?? Ik moet enorm lachen. Hij deed ook z’n best, maar kon de spanning even niet kwijt.

Snel betaalde ik m’n boodschappen met m’n pas en verdween ermee naar m’n e-bike en smeerde ‘m zo snel ik kon.

eFVe

De neus in de wind

 

Toch vanmiddag even een snelle wandeling in de omgeving. Eigenlijk moet ik het anders noemen, want het woord snel is niet van toepassing. Een korte wandeling is meer op z’n plaats en een frisse neus halen.

Samen met buurvrouw Kina de dagelijkse dingen besproken en onze belevenissen van de afgelopen tijd en dan maar weer naar huis.

Waar ben ik potverdrie zo koud van. Echt opwarmen hier zit er niet in, Anne wordt te oud voor die onzin.

Morgen gaan we naar de film, een film met Meryl Streep staat op het program. Een film voor Senioren.

 

 

Laat ie fijn zijn. Een klein prijsje voor een film met m’n lievelingsactrice. Over de film later meer. Nog even dit, we komen in The Love-seat te zitten. Hoe apart kan het zijn. Geen andere plaatsen meer vrij.

Gelukkig geven we om elkaar, maar ..... Love ????? is niet van de partij. Gewoon buren/vriendinnen. Maar we redden het, zeker weten. ‘k Heb wel even wat extra parfum opgedaan, wie weet..... Als ze die geur dan maar lekker vindt. Help me maar hopen.....

 

 

De film. Voor de pauze was het voor ons abracadabra, maar naar de pauze zaten we er helemaal in. De film heet “The Post” en gaat over Vietnam, het Watergate-schandaal???

We zaten prima, maar voor ons hoeft die Love-seat niet weer.

Een vriend des huizes, Theo genaamd, was er ook en zijn knuffel was toch een stuk fijner, die bewaar ik !!!

eFVe

Te veel ingeslagen

 

Vanmorgen zouden we visite krijgen, maar een gegronde reden maakte dat onmogelijk, zodat ik nu van alles teveel gekocht heb. Broodjes, beleg en zelfs iets van een Sneeuwster. Groentesoep met ballen gekookt. Was voor hen om mee te nemen, want dat uurtje hier is tekort om dit alles te nuttigen. Eventueel hamburgers tussen een broodje. Lekker toch?

 

 

Daar zitten we dan. Gelukkig komt onze Desmond, kleinzoon van ons, hier altijd op maandag, maar wat toevallig.....z’n juf is ziek en blijft ie thuis. Anne kan ‘m niet halen en deze domme vrouw rijdt nog steeds geen auto.

Wel een idee geopperd. Breng hem en haal ‘m vanavond maar weer op ????? Helaas-pindakaas. Het gaat niet door, dus deze twee ouwe mensen zitten met een dikke pan soep en 10 broodjes en hamburgers en mijn Anne is allergisch voor eten, bij wijze van spreken. Het normale patroon volgen we dan maar en misschien vind ik nog een slachtoffer voor mijn soep???? Zoooooo lekker, geloof me !!!

 

 

Wat had ik graag m’n nicht/vriendin hier even geknuffeld en ook haar zus en zwager die de reis verzorgen, maar in gedachten ben ik nu bij mijn zus en kruis mijn vingers voor haar. Lijden is slecht, dat willen we geen van allen. Lieve Sietie, moge het gaan zo jij het wilt. Wil je nog wel mijn dikke tuut?

Je zusje èFVé.

Rare dag

 

 

In alle opzichten. Anne voelt zich niet lekker. Iemand zou ons helpen met de belastingen, die heb ik afgezegd. Toen kon ik gaan wassen, want morgenvroeg zullen wij visite krijgen.

De was gedraaid en het was alweer veel. Donkere was, hoe kom je eraan? Niet naar vragen, geloof me maar.

Oké, de was is klaar, Anne is alweer op en drinkt koffie. Ik wacht tot we de koffie beiden op hebben en verdwijn naar boven met die volle wasmand. Zwaar maar het lukt goed. Tree voor tree.

Boven zet Anne ‘m dan altijd ergens voor me vast, zodat ik heel gemakkelijk de was kan hangen. Dat kan ik ook, toch? Het lukte....maar....toch niet zo goed, ik hang vast wat op, de mand beweegt en leegt zich zo over de trap. En...die trap was niet schoon. Een stofzuigertje is in bestel, maar....was er nog niet.

De was bij elkaar gepakt, de mand toch maar gewoon op de grond en de was hangen.

Ook hang ik altijd een deel in de douche, maar....Anne heeft niet gedoucht, misschien dat ie ineens besluit om dat toch nog te doen. Alles kan, niks moet, maar mag.

Dus de was in mijn slaapkamertje. Weer klimmen. Als ik er nog aan denk....dan moet ik wel lachen. De hele mand vol was bij de trap neer. Gelukkig zonder lawaai, want de was is textiel.

Eten koken, net zo, de kookwekker deed goed z’n werk, maar dat was dus weer rennen. Opnieuw weer tijd inzetten en weer naar boven.

Eindelijk rust.... Dat had je gedacht. Vlees, eigenlijk kan Anne niet goed vlees kauwen, dus saucijzen stonden op het menu. Ik bakken en bijblijven en keren en nog eens keren. Deze keer varkenssaucijzen, dus de jus is dan niet mooi bruin. Dat bewerk ik met soja/ketjap en dan kleurt ie zooooo mooi. Anne zowel als Desmond vinden dat een heerlijke jus, dus....Ik nuttig het zelf niet, maar mijn jongens dus wel en graag.

Ik blus het dan met het water van ‘s morgens, nog in de kan. Ik had het zelf gekookt en Anne had alleen thee gedronken. Ik wil blussen, geen water meer in de kan en de saucijsjes waren al zo bruin van de ketjap/soja, niet normaal. Anne heeft het ergens voor gebruikt, het kan niet anders. Snel water gekookt en de jus werd wel heel bruin, dus veel water en het leek weer redelijk oké. Van schrik gebruikte ik deze keer ook het donkere vocht, om te bewijzen, je kunt het gebruiken, het is goed hoor.

Al met al, zit ik hier midden in m’n wasgoed, raam wel weer dicht, want de wind giert hier door de kamer.

Is Anne ziek? Ik zou het niet weten. Ik heb nog snel de afwas in de machine gedaan, doet Anne anders altijd, maar ik mag het nu en kan alles, het gaat wel wat raar, vooral in tijd en met de was, maar ik wil het.

Een puinhoop vandaag en bovendien bekaf. Waarvan???? Zeg het maar, ik zou het niet weten.

Maar ik kwam er dus wel achter, dat Anne nog nuttige dingen doet in m’n huisgezin van twee mensen.

Dankje Anne, ben je weer beter???? Graag, dikke tuut.

èFVé.

Mijn computer

 

Dit is mijn beeldscherm, tussen hem en mij bestaat een heel goed contact, samen met Google.

De computer geeft door aan m’n scherm wat ik wil zien en e-mailen. Ook anderen komen daarop terecht.

Daar bewaar ik al mijn geheimen, die mail ik iedere dag, waar ik mee zit, sta of fiets, bij wijze van spreken. Zonder mijn computer zou ik èFVé niet zijn.

Voor vrienden en bekenden heb ik mappen aangelegd, alle bijzonderheden worden daarin bewaard.

Waar zou ik zijn zonder m’n computer? Alles komt erin. M’n bijna dagelijkse verhalen in m’n blog. M’n domheden en zelfs sommige wijsheden, die bezit ik ook. Ik sla alles op.

Wil je er ook in? Dan zullen we toch eerst vriendinnen/vrienden moeten worden, anders is de kans groot, dat het niet gaat lukken. Er is altijd nog een verwijdertoets op.

Ik raad het een ieder aan die eenzaam is, je krijgt nooit ruzie met je computer, alleen met jezelf en dat kun je weer verwijderen. Wat een luxe. En mocht er ooit iets mis gaan? Ik bezit een privé-oplos-zoon. Hij maakt dan opnieuw de weg vrij en ..... daar gaan we dan weer.

Computer, mag ik je alvast bedanken voor je bewezen diensten? En dat we nog maar lang samen mogen werken en dan zonder kritiek naar elkaar. Wat een fijne gedachten.

Mijn dank is groot.

èFVé.

Onze Sietie

 

 

Ze is jarig en ik ben er niet. Maar....haar oudste dochter is er wel. Helemaal vanuit Amerika. En dan haar jongste dochter, zij woont in de buurt ergens en de twee middelste dochters zouden ook kunnen komen? Ik ken hun programma niet. En Martin, hij zal er vast en zeker zijn.

Maar....helaas ik ben er niet. Siet, lieve schat, van harte gefeliciteerd en weet, dat ik aan je denk en ook Anne zal op je proosten.

Misschien, heel misschien lukt het me de volgende zaterdag, Sonja meldde zoiets. Nu maar hopen, dat het door mag gaan en dat het ook bij jou past, Siet. 94 jaar alweer, wie had dat ooit gedacht. Je bent al zoveel ouder geworden, dan de artsen voorspelden.

Je bent een sterke vrouw, zette zes kinderen op de wereld. Bij jou vergeleken ben ik maar een Doetje.

Morgen rond koffietijd klink ik op je en op je dochters. En dan duurt het niet lang en komt je zoon ook jouw kant op, wat een luxe, wat een geluk, lieve meid.

Voor vandaag sluit ik hier de rij en in gedachten ben ik er morgen bij.

XXX eFVe

De Crematie

 

Gekleed in m’n mooiste blouse, die al menige Crematie heeft doorstaan, Anne in wat ie graag draagt, zo starten we samen de Crematie van onze Buurman. Een afscheid voor altijd. Ook z’n huis zal bewoond gaan worden door anderen na vele vele jaren.

Het voelt een beetje dat ik in gebreke blijf. Niet in de buurt rondgevraagd of iemand of allen met ons mee wilden doen, Buurman een bloemstukje te bezorgen.

In het verleden voelde het niet goed en kreeg ik commentaar, ik liet het nu achterwege.

Samen met een ex-buurvrouw hebben we een pot viooltjes gebracht, in de hoop, dat ze deze lange tijd hebben overleefd. Viooltjes, vooral gele, dat vond Hans Meijer zo mooi en het was altijd een soort kunst hem voor te zijn. Meestal was hij eerst, zodat mijn buurvrouw en wij net even later waren.

Toch even een vermelding waard, daarom dus gele viooltjes.

 

Net terug van de Crematie en met een goed gevoel afscheid genomen. Er was best veel publiek, vrienden en familie en buren. Onze viooltjes bloeiden nog prachtig, dat heb ik mogen zien.

Een prachtige foto van Buurman in z’n goeie jaren en eentje te midden van z’n achterkleinkinderen. Die foto hadden wij al mogen zien van Piet, de zoon van onze Buurman.

Emiel, kleinzoon, brak het ijs door z’n kunst van vertellen over z’n Opa, de mooie dingen, zelfs z’n zuinige aard, wat helemaal niet verkeerd is in deze tijd. Maar het bracht bij mij wel een glimlach van herkenning.

Piet, zoon van Buurman, vertelde over vanaf vroeger tot nu en ook dat was heel herkenbaar.

Akkie, de zorgzame begeleidster, had vooraf al heel wat verteld, wat ik hier niet allemaal zal herhalen, want zo mooi als Akkie het kan, dan ben ik maar een LEEK met hoofdletters zoals je ziet.

 

Ik sluit dit af met de woorden die Willy me al vertelde. Ze hoopte, dat het een mooie Crematie zou worden. Willy, het was een waar woord, een mooie Crematie was het. Alle eer voor jullie Pap, hij zou apetrots zijn, want jullie woordkeuze, daar zou hij niet aan kunnen tippen. Hij was een ingetogen mens en dan zulke geweldige kinderen, die zich uiten op deze manier. Hans Meijer, Hans Meijer, wat zou je trots zijn geweest. Misschien keek je stilletjes mee?????

 

Het huis blijft leeg, vanavond nog maar even zien of er post is. Binnenkort is mijn functie over. Ik heb het graag gedaan en hoop af en toe eens iets te vernemen van Piet en Willy en dan Willy als Oma. Piet is al Opa en die twee kleintjes stalen vanmiddag de show.

XXX eFVe.

Fien

Er is een kindeke geboren op aard. Dat kleine kindeke haar naam is Fien. 

Geweldig, een mooi en wonderschoon kindje.

Het is en blijft een wonder der natuur. Steeds weer opnieuw verbaas ik mij 

over een geboorte van zo'n klein nieuw Wereldburgertje. En dan hopen wij met 

z'n allen, dat zij een prachtig, mooi en gezond leven mag hebben. Welkom op 

deze wereld, kleine, lieve, mooie Fien.

Ze is het dochtertje van de vriendin van onze kleindochter!!!

eFVe

Woordspelingen

 

 

M’n arm is lastig, dus zal ik armlastig zijn? Ouderdom....betekent dat, dat ouderen dom zijn? Stilzwijgen ....betekent dat, dat zwijgen normaal met lawaai gepaard gaat? Verliefd.....betekent dat, dat je ver weg verliefd bent? In de put zitten, waar zit je dan?  Ik sta versteld, hoe sta je dan? We maken wat mee, wat maken we mee?

Mijn neus loopt, waar gaat ie naartoe? Ik sta paf, hoe sta je dan? Wat is een Boerin, bestaat er ook een Boeruit? Hetzelfde met een Friezin, bestaat er ook een Friezuit? Wat moet ik mij bij balorig voorstellen? Worstelen....doe je dan iets met worst? Ik zit in de puree, waar zit ik dan in?

Bespottelijk, wat bespot ik dan? Denk eens na, waarna? Eet eens gezond, hoe eet ik dan, wat eet ik dan? Gezond zijn, gezond voelen, gezond maken en doe eens gezond. Leg me dat eens uit?

Zal ik het hier even bij laten? Wie vult het aan, ik zal het waarderen, wat waardeer ik en wat vult wie aan?

Tot zover en niet verder, hoever is dat?

eFVe

Alvast gefeliciteerd

Deze twee mensjes vieren alvast hun huwelijksdag, terwijl de datum nog moet komen. Daar hebben ze gegronde redenen voor. Hun trouwdag valt precies in een bezoek van deze schone dame naar Nederland. Haar moeder wordt 94 jaar en woont ver bij haar vandaan. Dus even overvliegen is niet mogelijk. Ze verblijft een weekje bij haar mam en die mam is mijn zus.

Die schone dame is de oudste van zes kinderen van mijn oudste zus en mijn oudste nicht. En wat voor een nicht. De eerstgeborene van m’n zus en zwager en hoe ik dat beleefde? Dat zal niemand weten, maar ik weet het nog als op de dag van vandaag. Elf jaren jong was ik en vond het een groot wonder.

Lieve meid, Terry en jij zijn een fantastisch stel en de foto getuigt daarvan.

Een hele goeie reis gewenst en we nemen kontakt op, toch?

Op z’n Fries gezegd: “Een dikke tuut voor jou en een kleintje voor Terry”.

eFVe

Zonnige ZONdag

 

De dag begint goed. Daar maar even van genieten voor zolang het kan.

Vandaag is ons zonnetje jarig, vijfentwintig jaar alweer. Waar blijft de tijd. Vanmiddag zullen we haar verrassen. Geld in een puitje en nog wat lekkers, meer zit er even niet in, maar verder....gezelligheid kent geen tijd en daar verheug ik me al op. De pronk aan, het haar in de plooi, lekker geurtje.

Misschien een poesje op schoot? De kans is groot....hoop ik.

De zon is er alweer vandoor. ‘t Is nog steeds zondag. Helaas, helaas!

 

 

 

De zon kwam terug, maar wij bleven binnen. Het was heel gezellig bij en met Anouk. Haar andere oma en opa kwamen nog en nog andere familie’s en onze kleinzoon.

We werden gehaald en gebracht door Jan en Sonja en dat voelde héél goed.

Met een doosje vol oranjekoeken werden we hier weer afgezet, dus zijn we weer thuis. Sonja en Jan gingen richting Sonja’s huis en ik denk nog even na over de ontmoetingen en de verjaardag van onze geweldige kleindochter. Je bent een kanjer en ik houd heel veel van jou.

Misschien kan ik nog een foto vangen, ik probeer het in ieder geval.

 

Gelukt zo je ziet, wat ben ik blij. Een foto van drie generaties, van links naar rechts, moeder-oma-kleindochter. Ik ben er trots op en onthoud, het was Anouk haar vijfentwintigste verjaardag.

eFVe

Muziek, goed voor geest en hart

De laatste dagen heb ik het druk met luisteren naar muziek voor ieders oor. Maar de ondertoon van mijn eigen ikzijn is niet, zo het moet zijn, dus alles komt erg binnen. De teksten zijn zo fascinerend en brengen nogal wat teweeg. Even niks meer beluisteren en naar mezelf luisteren is nu geboden. Muziek is één van de meest ontroerende dingen in m’n leven. Het rare is, I Love Hard Rock, o.a. Queen en meer van dergelijke bands, maar daarnaast ben ik één en al oor voor andere teksten, waar ik op dit moment wat aan heb.

En dan ineens...Fado-zang. Ik versta er geen jota van en toch....het raakt me, de stem, de muziek en Portugal. In ‘t verleden gingen we ieder jaar naar Portugal voor Anne z’n genezing. Genezen was niet het woord, maar de leefomstandigheden, de temperatuur, het volk, dat alles werkte mee. Zang van Amalia Rodrigues, om helemaal bij weg te zwijmelen. Helaas is ze niet meer onder ons, maar een goeie Nederlandse vervangster is Nynke Laverman. Een rasechte Friezin. Foto van haar boven het geschrevene.

Toen we in Portugal verbleven, was ik degene die heimwee had naar de kinderen en kleinkinderen, maar toch probeerden we ieder jaar er heen te gaan.

Inmiddels is het al weer jaren geleden. Gezondheid en ouderdom houden ons tegen.

èFVé

Buren

 

 

Wij zelf zijn maar één keer verhuisd, maar naaste buren hebben we velen gehad. De buren die er het langst hebben gewoond, zijn de Meijers.

Een beetje verdrietig mag ik wel zijn. Buurvrouw is al een poosje niet meer onder ons en buurman verliet z’n huisje, omdat niet alles meer lukte, maar het is nog steeds het huis van de Meijers.

Na een strijd met de gezondheid, het vallen en opstaan en het verhuizen van de ene plek naar de ander knapte buurman weer helemaal op. Het laatste adres voelde hij zich pas echt thuis en hielp zelfs met klusjes in de keuken en ook de spellen-momenten deed ie mee.

Je kunt het opbloeien noemen, daar lijkt het op.

Maar.....dat was voor korte duur. Gisteravond kwamen z’n zoon en dochter hier binnen en meteen wist ik, er is iets niet goed. Buurman was overleden. Alles niet goed dus.

We mogen verdriet hebben om de korte duur van opleving, maar wat is er fijner, dan het weten dat ie het laatste tijdje van z’n leven zo genoten heeft.

Buurman....je moge rusten in vrede.

eFVe