Hij werd 95 jaar en wat ik nooit verwacht had, hij gaf een etentje. Z’n lieve vrouwtje is alweer een poos niet meer onder ons, maar voor het etentje werden de mensen die niet meer in ons midden waren op een speciale manier herdacht. Een minuut stilte. Daar werd ik echt koud van en wat zou Jantje trots op hem geweest zijn, dat ie toen ook nog aan haar dacht en aan anderen natuurlijk.
Zijn vrouw Jantje was een enorme schat, erg arbeidzaam, vooral met handwerken. Haakte in ons Vakantieland Portugal jaren geleden van alles van plastic zakjes en erg mooi ook nog. De onderzetters en bloempotjes heb ik nog steeds.
We hebben elkaar ontmoet in Castelo Branco, waarvan ik 2 foto’s bijsluit. Dat was onze eerste ontmoeting. Daarna zijn we altijd vrienden gebleven. Onze Jan moest zijn Jantje missen en zo bleven hij en wij elkaar nog jaren trouw tot op de dag van vandaag.
Het was een vrij grote groep die mee uit eten ging, ik denk aan zo’n 17 mensen. Kan een paar mis zitten, want we bewoonden 2 tafels en ik kan maar 1 tafel benoemen. Het eten was goed/beter/best en Jan genoot zichtbaar. Om ons heen waren erg aardige mensen en er werd druk gekeuveld. Tante Corrie dacht, dat Jan z’n vlees niet zou kunnen kauwen zonder z’n bovengebit, maar het bleek, dat onze Jan die al jaren niet draagt, dus de kaak is al zo hard, alles gaat hem lukken. Tante Corrie, ook wel oma genoemd zei nog: “Ik kan zonder m’n bovengebit echt geen vlees eten”. Ik probeerde het haar uit te leggen, maar het bleef, zo het gezegd werd.
Het bijzondere was, iedereen mocht zelf kiezen, wat hij of zij wilde eten. Dat is toch wel heel apart met zo’n grote groep. Ik heb respect voor de kok, die dat voor elkaar tovert. Het eten was een kleurrijk geheel en iedereen liet het zich smaken. Drinken ook geen gebrek. Heerlijk Jan, ik denk, dat ik wel namens iedereen mag melden, alles was uit de Kunst.
Jan z’n schoonzus dacht even zich te moeten schudden om alles naar binnen te werken en dat klonk heel grappig. Iedereen vertelde zo’n beetje, waar hij/zij mee bezig was, maar waren er allemaal wel achter, niet op kleinkinderen te willen passen. Dat was even pijnlijk voor mij en ik kon dan ook niet laten te zeggen: ”Jullie weten niet, wat je mist “. Verder kwam het niet. Voor mij brachten/brengen ze vreugde in ons leven. Maar ieder voor zich en alles mag en niks moet.
Het toetje was een enorme bak met ijs en warme kersen, ook slagroom. Koffie mocht ook en zelfs Dam-blanche of zoiets. Het zag er niet alleen geweldig uit, zo was het ook.
Janneman, ik hoop, dat ook jij genoten hebt van die grote daad die je gezet hebt bij het worden van 95 jaar.
Het was ons een groot genoegen en ik wachtte met smart op de foto’s, zodat ik die bij dit stukje kon plaatsen en hier zijn ze dan allemaal.
Jan, je zag er geweldig uit, we hebben je nog gebeld en het ging je goed. Ik wil je hiermee voor het etentje en het samenzijn nog héél hartelijk bedanken, ook namens mijn Anne.
Liefs van mij, beter bekend als Froukje.
eFVe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten