Laat ik eens 20 jaar zijn geweest, precies weet ik het niet meer. Ik logeerde in Quatrebrass, want paste op Greet, mijn kleine lieveling. Greetje is de dochter van m’n vriend z’n zuster en man.
Mijn vriend was me komen brengen en sliep zelf dus bij z’n pa en ma. ‘t Was al laat, dat ie vertrok.
Greetje lag in het opkamertje, een kamertje boven de kelder, als ik me alles goed herinner.
Die avond had ze een jong poesje van de straat gevist of gekregen van een buur, ik weet het echt niet meer.
Het beestje was erg onrustig en miauwde heel veel en lang en erg. Ik vond het enorm zielig, zat dus de hele avond met dat kleine
hummeltje op schoot. Mijn vriend had er geen boodschap aan, maar Froukje is nu eenmaal dol op alles wat poes heet.
Uiteindelijk was het al nacht en besloot ik dan toch kleine Greetje op te zoeken, want die nacht zou ik bij haar in bed slapen.
Ze sliep erg onrustig en slingerde dat kleine koppie van links naar rechts, maar....ze sliep toch echt. Ik kuste haar stiekem en probeerde ook te slapen. Maar ons kleine poesje was het er niet mee eens en jammerde er verdrietig op los. Wat deed me dat een pijn. Ik kon het niet langer aanhoren, ging uit bed, greep het kleine ding en dook weer naast Greetje. Stopte het poesje in m’n hemd en het beestje begon heerlijk te spinnen. Mijn slapen werd vervolgd.
Ja, dat had je gedacht zeker?????? Het beestje sliep rustig door, maar.....deed z’n behoefte bij mij tussen m’n borsten en wat voor geur daarmee gepaard ging???? Ik ruik het nog. Om flauw van te vallen. Ik durfde me niet te bewegen.
De familie kwam weer thuis, maar gingen gelijk naar boven en zo moest ik de nacht doorbrengen met een poesje aan de schijterij, sorry voor dat woord, maar het poesje stonk als een grote met diarree.
En zo verliepen de uren. Froukje wakker als een wakkere vogel (ik heet Vogelsang) in de inmiddels stille nacht. Wat een lange nacht. Denk je eens in. Ik, naast Greetje (5 jaar), met een inmiddels bruine poes tussen m’n borsten en zo te voelen liep de drek/derrie al verder, dat ik er bijna van was gaan gillen.
Gelukkig, er kwam geluid van boven en m’n a.s. schoonzus kwam me redden. Ze zag me daar liggen met een rare blik in m’n ogen en vroeg me: “ Gaat het wel goed met je?” Ik zei: “ Nee, ruik maar”. Ze snoof de verrotte geur op en 1 teug was genoeg om haar te laten schrikken. Greetje werd wakker en trok haar neus behoorlijk op. Ik zei: “ Kijk eens verder.....!!! “.
Soms hoor ik hen beiden nog lachen om wat ze toen te zien kregen.
Toch ben ik nog steeds dol op poezen.
XXX FV
